Bez wątków

Film normalny, ale ty na takiego nie wyglądasz.

A widziales tego czlowieka, że nie wyglada ?

Oceniam go po głupotach które wypisuje.

Spróbuję odpowiedzieć na Twoje pytanie :). Nie ma LGBT.
Jeśli chodzi o lewicowe wynalazki, to już sam określisz, czy to jest, czy nie jest dla Ciebie lewicowe.
Na pewno tematem przewodnim jest ekologia, tutaj przyjmuje formę walki z kłusownictwem (szefowa kłusowników kieruje się czystą chęcią zysku).
Główna bohaterka jest pewnie weganką (po tekście w samolocie, gdzie stewardessa proponuje jej jakieś przekąski, zapewne z mięsem, Emma mówi: "Nie, dziękuję. Nie jadam swoich kumpli. A pani je?". Prezentuje też przesadzoną wg mnie reakcję na sekcję żaby w szkole).
Film ma warstwę światopoglądowo-filozoficzną, której dziecko nie wychwyci, ale dorosły już tak. Przyjazny, opanowany wódz plemienia jest jeszcze do tego wykształcony (i cytuje kogo? oczywiście Rousseau). Jak usłyszałam to nazwisko, od razu podpasowało mi to do złotej zasady wychowawczej, którą w retrospekcjach przekazuje naszej bohaterce jej mama: „Pamiętaj o trzech rzeczach: 1. Jesteś kochana, 2. Nie ma nic, co mogłabyś zrobić źle 3. Nie musisz się niczego bać”. Zwróciłam uwagę na nr 2. No tak, Rousseau i figura dobrego dzikusa, więc wiadomo, że wg tej filozofii dziecko jest nieomylne, o ile nie wpłynie na nie cywilizacja. No cóż, nie każda antropologia się z tym zgodzi. Stąd już tylko krok do wypaczeń pedagogicznych (np. skrajnego bezstresowego wychowania). Nie zgadzam się z tym punktem widzenia, bo uważam, że człowiek jest dobry z natury I JEDNOCZEŚNIE jest podatny na błędy, wady i upadki po prostu dlatego, że jest człowiekiem. Z punktu widzenia wychowawczego to duża różnica. Na przykład taka, że jednak swojemu własnemu dziecku stawiałabym granice i nie pozwalałabym na wszystko. Dobrze, że zupełny brak posłuszeństwa i lekkomyślność bohaterki (które akurat dają się obronić, ale to ze względu na fabularną naiwność filmu), zostają spięte klamrą na końcu, kiedy to Emma przeprasza ojca za kłamstwo. Oczywiście szanuję ją za odwagę i pójście za ideałami, ale… no cóż – to się mogło udać tylko w filmie.
Mimo tych podtekstów światopoglądowych, które mnie akurat nie pasowały, scenariusz jest tak zbudowany, że nawet się w pewnym momencie wzruszyłam. Także podsumowując film może być, widziałam dużo gorsze. Ale czy obejrzę drugi raz? Raczej nie.

Zamiast do kina, polecam udać się do poradni psychologicznej. Nikt normalny nie zadaje takich pytań. Żałosny jest poziom debaty w tym kraju.