Web designerka Jess jest na spotkaniu ze swoim przyjacielem Natem, który chciałby z nią być, ale ona nie chce być w oficjalnym związku. Dla niej liczy się tu i teraz, bo nie wie co będzie za rok. W następnej scenie w łazience kobieta robi test ciążowy, który niestety wyszedł pozytywnie. Jednak ona się cieszy o obwieszcza to swoim przyjaciołom Joshowi oraz Aaronowi, którzy są gejowską parą. Mężczyźni płaczą ze szczęścia, bo główna bohaterka chce zostać ich surogatką. Wieczorem w knajpie świętują, mężowie ustalili już ewentualne imiona zależne od płci dziecka. Ciężarna zamówiła dla nich szampana by się napili z tej okazji.

Partnerzy chcą zachować ciążę w tajemnicy do trzeciego trymestru. Kiedy Jess rozmawia z krewnymi skarży się im na fakt, że ludzie myślą o surogacji jako czymś za pieniądze. Kobieta robi to z czystej przyjaźni, bo uważa, że para zasługuje na to. Zwrócą jej pieniądze za badania, witaminy, ubrania ciążowe, a nawet za jedzenie. Wszystko jest zawarte w umowie między nimi w razie czego mają adwokatów. Obie kobiety zazdroszczą ciężarnej, że nie ma żadnych nudności. Kolejnego dnia w pracy główna bohaterka nie może się skupić. Cała trójka wybrała się by poznać wyniki testów prenatalnych. Lekarka informuje ich, że dziecko ma dodatkowy chromosom, więc będzie miało zespół Downa.

Tematyka możliwości narodzin dzieci z wyżej wymienioną chorobą jest poruszana w filmach takich jak ''24 tygodnie'' (2016) czy ''Córka opiekuna wspomnień'' (2008). W pierwszym tak samo jak tutaj bohaterska waha się urodzić czy nie a w drugim już przedstawione jest dziecko urodzone, ale porzucone przez ojca. Standardowo Jess odbija palma po zajściu i ma absurdalne pomysły oraz poglądy. Po pierwsze nie zdawała sobie sprawy z prawdopodobieństwa, że płód może być wadliwy, a po drugie ciężko mi uwierzyć, iż od tak chce sobie zniszczyć organizm ciążą. Lekarka zaproponowała całej trójce wizytę w ośrodku, gdzie pod opieką są dzieci z Downem by przekonali się czy aborcja jest konieczna.

Tutaj zaczyna się różnica zdań, gdyż Aaron oraz Josh domagają się by usunęła, bo nie chcą mieć chorego dziecka co jest w pełni zrozumiałe. Niestety w Jess budzi się nagle instynkt macierzyński i myśli, że da radę, bo podopieczni ośrodka szczególnie mały Leo są bardzo operatywni. Brak tej kobiecie logiki, a jej teksty są rodem z poglądów prolife. Przy okazji każdej napotkanej osobie opowiada, że jest surogatką jakby był to jakiś powód do dumy. Nie dopuszcza do siebie myśli, że jej dziecko może się urodzić z wieloma współistniejącymi schorzeniami i albo być trudne w utrzymaniu albo szybko umrzeć.

Stosunek filmu do gejów jest bardzo konsternujący z jednej strony są pokazani jako dobre małżeństwo, a z drugiej jako egoiści (jeśli ktoś wyznaje prolife). Rodzina głównej bohaterki również uważa, że urodzenie chorego nie ma sensu. Matka nawet przyznaje się, że kiedyś usunęła ciążę. W pewnym momencie Jess dosłownie wpycha homoseksualnej parze to co się ma urodzić, bo taki był kontrakt. Nawet wpycha się na opiekunkę dla Leo, lecz jego matka wyczuła intencję. Podsumowując produkcja próbuje być mądra oraz pokazywać rzetelną dyskusję między trzema podmiotami, ale wyszło nudno i bardzo sztampowo. Gra aktorska taka sobie podobnie jak fabuła nic nadzwyczajnego. Moja ocena to 5/10.